Po 15 latach od tragedii Sąd przyznał osieroconym dzieciom 200.000 zł zadośćuczynienia

Ciepła, sierpniowa niedziela 1999 roku. W małej miejscowości na północy Polski trwa kościelny odpust. Jak co roku okolica zostaje obstawiona kolorowymi straganami wypełnionymi słodyczami i zabawkami. 14-letni Paweł od dawna wyczekiwał tego dnia – wiedział, że rodzice tradycyjnie sprezentują mu jakiś drobiazg, a potem wspólnie z ciotką udadzą się na pobliską plażę. Chłopiec nie spodziewał się, że ta niedziela zapisze się w jego pamięci krwawymi śladami. W drodze na wybrzeże, kierująca samochodem ciotka chłopca traci panowanie na kierownicą i pojazd uderza w przydrożne drzewo. Paweł wychodzi z wypadku z niewielkimi obrażeniami. Niestety jego rodzice giną na miejscu.

Przerwane dzieciństwo

Pawła przygarnęła jego 23-letnia wówczas siostra Magda, która wspólnie z mężem mieszkała w miejscowości oddalonej o kilka kilometrów od rodzinnego domu. Przed wypadkiem cała rodzina stanowiła zgrany zespół, dzieci traktowały rodziców jak swoich powierników, wiedziały bowiem, że mogą się do nich udać z każdym problemem. Ojciec utrzymywał rodzinę i załatwiał wszelkie sprawy, matka zaś tworzyła ciepły i przyjazny dom.

– Tego dnia moje dzieciństwo się skończyło, nic później nie było już takie same

wspomina dziś Paweł. Jego siostra, młoda mężatka, nie chcąc narażać brata na dodatkowy stres związany ze zmianą środowiska, postanowiła wspólnie z mężem przeprowadzić się do starego domu rodzinnego. Młoda kobieta w obliczu sytuacji odłożyła na bok swoje plany związane z macierzyństwem.

– Chciałam poświęcić bratu jak najwięcej czasu. Chciałam choć trochę zrekompensować mu tą tragedię

– mówi kobieta. Niestety po odchowaniu brata, Magda zaczęła się borykać z problemami zdrowotnymi i okazało się, że już nigdy nie będzie mogła mieć własnych dzieci.

Walka o odszkodowanie

W 2006 roku kobieta zgłosiła roszczenia do Zakładu Ubezpieczeń, z tytułu znacznego pogorszenia się sytuacji życiowej – te jednak zostały uznane jedynie w części. 5 lat później Europejskie Centrum Odszkodowań w imieniu Magdy zgłosiło do Ubezpieczyciela roszczenia tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku utratą najbliższych osób, jednak ten odmówił wypłaty jakichkolwiek środków, dlatego sprawa trafiła do Sądu. EuCO wystąpiło o zapłatę po 100.000 zł dla każdego z dzieci, tj. po 50.000 zł za doznaną krzywdę spowodowaną śmiercią ojca i po 50.000 zł za doznaną krzywdę spowodowaną śmiercią matki. Niestety po przesłuchaniu świadków, powołaniu biegłych z zakresu psychologii, psychiatrii i neurologii oraz trwającym ponad rok procesie, wyrok przyniósł rozczarowanie – Sąd oddalił powództwo.

Uzasadnienie i finał sprawy

Zdaniem sądu żądanie pozwu nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż:

„dobrem osobistym podlegającym ochronie prawnej na mocy art. 24 kc może być więź rodzinna (emocjonalna) ze zmarłym członkiem rodziny. Nie będzie to jednak każda relacja rodzinna, lecz wyłącznie taka relacja rodzinna, której zerwanie powoduje ból, cierpienie, poczucie krzywdy”.

W tej sprawie sąd oddalił powództwo Magdy, gdyż uznał, iż w chwili obecnej pomimo przeżytej kilkanaście lat temu traumy, funkcjonuje prawidłowo. Jeśli zaś o Pawła chodzi, Sąd stwierdził że pomimo młodego wieku w chwili tragedii oraz występujących do dziś zaburzeń na tle psychologicznym i neurologicznym nie doznał na tyle trwałych uszkodzeń, aby powodowały one trudności w funkcjonowaniu w społeczeństwie. Z takim uzasadnieniem nie zgodziło się Europejskie Centrum Odszkodowań, które w lipcu ubiegłego roku wniosło o apelację. Sprawa ostatecznie zakończyła się w lutym br., kiedy to Sąd II instancji zasądził na rzecz rodzeństwa w sumie 200.000 zł, tj. po 100.000 dla każdego z osobna.