Co ma piernik do wiatraka

Krystyna Szurowska

ekonomistka i publicystka

Udostępnij:

Opublikowano: 27 lutego 2014, 14:20

Aktualizacja: 28 lutego 2014, 14:02
16
Powiększ tekst

Jakiś czas temu społecznie i po europejsku uznaliśmy, że wiatraki to najlepsze źródło energii. Drogie, bo drogie, nieopłacalne, bo nieopłacalne, ale za to nieszkodliwe dla środowiska, a i wydajne. W praniu okazało się, że nie dość, że szkodliwe dla środowiska to jeszcze śmiertelnie niebezpieczne.

Pierwszy problemem, jaki zaobserwowaliśmy w związku ze światłym pomysłem poustawiania wiatraków było ptactwo. Otóż, wiatraki są na tyle wysokie, iż stanowią przeszkodę dla naszych latających przyjaciół – podczas gdy polskie drzewa rosną do maksymalnie 55 metrów, wysokość wiatraków zaczyna się od 80, a kończy nawet na 200 metrach. O mały włos zniszczylibyśmy całą populację ptaków dalekobieżnych, które na swojej odwiecznej trasie przelotu napotkałyby naszą ekologiczną energię. Tak się nie stało, bowiem ktoś mądry wpadł na pomysł, aby najpierw zbadać trasy ptaków, a wiatraki stawiać w miejscach, gdzie ptactwo latać nie zwykło. Problem jest tylko jeden – kasiora. Potrzeba wieloletnich obserwacji, aby dokładnie wskazać którędy przemieszczają się ptaszynki, a wynik i tak niepewny. Przez to niektórzy montują straszaki na „śmigłach” tudzież łopatkach wiatraku, ale ich skuteczność jest mierna. I tyle by z tej naszej ekologii było.

Kolejnym problemem środowiskowym okazały się mikro drgania, jakie wydzielają obrotowe giganty. Drgania poruszają glebę, która natychmiast przestaje być żyzna i tak ogromne połacie ziemi przestają być rolniczo użyteczne. Nie byłoby to może jakimś wielkim problemem, gdyby można było zasiedlić tereny naokoło wiatraczne, ale to jest zupełnie wykluczone! Po pierwsze mikro drgania źle wpływają na nasze zdrowie zarówno psychiczne jak i fizyczne, ale nie tylko o nie tutaj chodzi. Na naszą psychikę również źle wpływa sposób w jaki wiatraki odbijają światło tzw. efekt stroboskopu. Mieszkając w pobliżu wiatraka ciągle czulibyśmy się jak na dyskotece w kiepskim lokalu. Także niskie temperatury okazują się być zabójcze dla okolic wiatrakowych, ponieważ osadzony na skrzydłach lód, po osiągnięciu pewnej wartości prędkości obrotowej zostaje „wystrzelony” przez śmigło. Proszę sobie wyobrazić jakie skutki może mieć wystrzelenie z dużą prędkością gigantycznej bryły lodu! Wracając do mikro drgań, te również uniemożliwiają jakąkolwiek egzystencję zwierząt, które z przyczyn złego samopoczucia oraz zanikającego pożywienia muszą szukać nowych siedlisk.

Obsługa wiatraków to następna kwestia spędzająca sen z powiek. Niczym w średniowieczu podczas budowy kościołów prace na wysokości odznaczają się bardzo wysokim odsetkiem umieralności. Oczywiście – średniowieczne kościoły nie były aż tak rosłe jak dzisiejsze eko-wiatraki, a porównanie nie ma na celu ukazania braku postęp technologicznego od czternastego wieku, a ukazanie pewnej analogii. Podczas lekcji historii narzekamy na okrucieństwo i niehumanitarność wieków średnich, a dzisiaj chwalimy eko-wiatraki? „Odwiatraczne” straty w ludziach też są ogromne. Proszę sobie wyobrazić, jak ciężko zapewnić bezpieczeństwo na 150-200 metrach podczas montażu ogromnych elementów konstrukcyjnych. A przecież na samej budowie się nie kończy – wiatraki wymagają prac konserwatorskich, czy naprawczych. Wiele mówi się jak ryzykowna jest praca górnika jako argument przeciw paliwom kopalnym, a w przypadku wiatraków nie słychać by ktokolwiek narzekał.

Wiatraki okazują się więc drogie, absolutnie nie ekologiczne, a w dodatku śmiercionośne. Nie mają żadnej zalety nad węglem – ten bowiem przy wszystkich swoich wadach przynajmniej cenę ma przystępną. Zakończmy więc ten fatalnie nietrafiony pomysł i zacznijmy szukać rzeczywiście ekologicznych źródeł energii, które nie będą dewastować środowiska, ani uśmiercać pracowników obsługi i okolicznych mieszkańców. Myślę, że za parę lat wiatraki będą wpisane do księgi rekordów jako jeden z najdroższych i najmniej udanych pomysłów w dziejach ludzkości.