Tegoroczni nobliści w ekonomii to Romer i Nordhaus

9 milionów koron szwedzkich podzielą w tym roku miedzy siebie William D. Nordhaus (Yale University, New Haven, USA) i Paul M. Romer(NYU Stern School of Business, New York, USA) za stworzenie metod opisujących długoterminowy zrównoważony wzrost w gospodarce światowej i dobrobyt ludności świata.

William Dawbney „Bill” Nordhaus (ur. 31 maja 1941 w Albuquerque w Nowym Meksyku) jest profesorem ekonomii na Uniwersytecie Yale w Connecticut. Obronił licencjat na Yale w 1963 roku, a następnie otrzymał tytuł profesora ekonomii w 1967 roku na Massachusetts Institute of Technology (MIT) w Cambridge. Swoją pracę naukową skupia na dziedzinach wzrostu ekonomicznego, surowców naturalnych czy w jaki sposób surowce ograniczają wzrost gospodarczy. Zajmuje się także tworzeniem modeli opisujących radzenie sobie ze zmianami klimatycznymi - tzw. modele DICE czy RICE. Zajmował się także zachowaniem cen i płac, rachunkowością, cyklami koniunkturalnymi, produktywnością czy tzw. Nową Ekonomią (New Economy).

Nordhaus zdecydował się pracować nad tym tematem w latach 70. ubiegłego wieku, gdy naukowcy coraz bardziej martwili się o spalanie paliw kopalnych, prowadzące do ocieplania klimatu. W połowie lat 90-tych Nordhaus jako pierwszy stworzył model, który opisuje globalne wzajemne oddziaływanie gospodarki i klimatu. Jego model łączy teorie i wyniki z dziedzin fizyki, chemii i ekonomii. Dziś jest obecnie szeroko rozpowszechniony i służy do symulacji jak gospodarka i klimat wspólnie się rozwijają - czytamy w komunikacie Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk.

Michael Paul Romer (ur. 1955) jest profesorem ekonomii w Szkole Biznesu Sterna na Uniwersytecie Nowojorskim. Był pracownikiem naukowym (senior fellow) na Uniwersytecie Stanforda w Centrum Rozwoju Międzynarodowego i Instytucie Badań nad Polityką Gospodarczą. Romer ukończył Uniwersytet Chicagowski w 1977 r., gdzie uzyskał licencjat z fizyki. Doktorat w dziedzinie ekonomii uzyskał w 1983 r., także na Uniwersytecie Chicagowskim. Romer pokazał, jak wiedza może funkcjonować jako siła napędowa długoterminowego wzrostu gospodarczego. Gdy kilkuprocentowy roczny wzrost gospodarczy kumuluje się przez dziesięciolecia, zmienia życia ludzi.

Poprzednie badania makroekonomiczne podkreślały znaczenie innowacji technologicznych jako głównej siły napędowej wzrostu gospodarczego, ale nie wskazywały, w jaki sposób decyzje gospodarcze i warunki rynkowe determinują tworzenie nowych technologii. Paul Romer rozwiązał ten problem, pokazując, jak siły gospodarcze rządzą gotowością firm do tworzenia nowych pomysłów i innowacji. Rozwiązanie Romera, które zostało opublikowane w 1990 roku, zostało podstawą tego, co obecnie nazywa się endogeniczną teorią wzrostu. Teoria Romera doprowadziła do przeprowadzenia wielu nowych badań nad przepisami, które zachęcałyby do nowych pomysłów i długofalowych działań na rzecz zamożności społeczeństwa- możemy przeczytać w komunikacie Akademii.

tutaj przeczytasz pełen komunikat Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk

AR