Miał być "lech", "piast", "pol". Mija 90 lat od pierwszej emisji

28 kwietnia 1924 r. Bank Polski rozpoczął emisję nowej waluty - złotego polskiego, który zastąpił markę. Podjęta 90 lat temu przebudowa systemu walutowego była częścią reform premiera Władysława Grabskiego, ratujących Polskę przed katastrofą gospodarczą i polityczną.

Reforma walutowa i uzdrowienie skarbu były najważniejszymi zadaniami powołanego 19 grudnia 1923 r. pozaparlamentarnego gabinetu, na czele którego stanął Władysław Grabski. W chwili obejmowania przez niego urzędu premiera sytuacja gospodarcza w Polsce była wyjątkowo trudna. Panująca hiperinflacja powodowała, że ceny rosły z dnia na dzień.

Pod koniec września 1923 r. za 1 dolara trzeba było zapłacić 75,8 tys. marek polskich, a w połowie stycznia 1924 r. już 9,8 mln.

11 stycznia 1924 r. Sejm przyjął "Ustawę o naprawie Skarbu Państwa i reformie walutowej". Zgodnie z nią rząd premiera Grabskiego otrzymał na sześć miesięcy specjalne pełnomocnictwa w zakresie spraw dotyczących zmiany ustawodawstwa podatkowego, wprowadzenia nowego systemu monetarnego i waluty, ogłoszenia statutu Banku Emisyjnego, sprzedaży przedsiębiorstw państwowych oraz zaciągania pożyczek do wysokości 500 milionów franków w złocie.

20 stycznia 1924 r. ukazało się "Rozporządzenie prezydenta Rzeczypospolitej w przedmiocie systemu monetarnego", w którym stwierdzano, że jednostką monetarną w Rzeczypospolitej Polskiej jest "złoty" oraz ustanawiano statut Banku Polskiego, nadając mu wyłączne prawo emisji biletów bankowych będących prawnym środkiem płatniczym. Bank miał być spółką akcyjną, niezależną od administracji państwowej.  W tym samym czasie powołany został Komitet Organizacyjny Banku Polskiego, na czele którego stanął związany z Narodową Demokracją finansista Stanisław Karpiński.

Rozważano także inne propozycje nazwy dla nowej waluty: "piast", "pol" czy też "lech".

Pracując nad uzdrowieniem polskiego skarbu rząd Grabskiego przystąpił do zdecydowanego ściągania podatku majątkowego, ograniczył również inwestycje publiczne i państwowe dotacje dla przedsiębiorstw, m.in. kolei. Prowadził ponadto bardzo rygorystyczną politykę oszczędnościową w zakresie wydatków na administrację publiczną. Redukując zatrudnienie w niej zlikwidował m.in. dwa ministerstwa - robót publicznych i zdrowia.

1 lutego 1924 r. zaprzestano druku marek polskich na pokrycie deficytu skarbowego.

14 kwietnia 1924 r. Prezydent RP wydał rozporządzenie o zmianie ustroju pieniężnego. Ustalono w nim m.in. relację marki polskiej do nowej waluty - złotego: 1,8 mln marek polskich za 1 złotego. Następnego dnia odbyło się spotkanie założycielskie akcjonariuszy Banku Polskiego, na którym wybrano Radę Banku. Jej prezesem został Stanisław Karpiński.

Bank Polski SA rozpoczął swoją działalność w kwietniu 1928 r. Jego kapitał zakładowy stanowiło milion 100 złotowych akcji: 35 proc. z nich wykupił przemysł, 23 proc. pracownicy państwowi i przedstawiciele wolnych zawodów, 12 proc. banki, 10 proc. handel.

Negatywnie na stan polskiej gospodarki wpłynął dodatkowo nieurodzaj w 1924 r. oraz wojna celna z Niemcami, która wybuchła w połowie 1925 r.

W lipcu 1925 r. kurs złotego zachwiał się. 12 listopada tego roku Bank Polski SA odmówił dalszego wydatkowania walut dla jego podtrzymania. Następnego dnia premier Grabski, który nie zgadzał się z tą decyzją, podał się do dymisji.

Kurs złotego ostatecznie ustabilizował się w 1927 r., a złoty pozostał stabilną walutą do końca okresu międzywojennego.

"Reforma walutowa w 1924 r. była wielkim dziełem, które uratowało Polskę od nieuniknionej katastrofy nie tylko gospodarczej, lecz i politycznej i postawiło niewzruszone, zdrowe podstawy pod rozwój życia państwowego i ekonomicznego Polski" - pisał o dziele Władysława Grabskiego prof. Edward Taylor, ekspert w dziedzinie tematyki skarbowej.

Mariusz Jarosiński (PAP)

-------------------------------------------------

-------------------------------------------------

Uwaga!

Wielka promocja ciekawych książek!

Zniżki sięgają nawet 90%!

Nie zwlekaj! Wejdź na wSklepiku.pl!