PODRÓŻ NA WEEKEND: Korsyka piękna i... bestia

Informacje

Korsyka leży na Morzu Śródziemnym, zaledwie 220 km od granic lądowej Francji i 150 km od włoskiego Półwyspu Apenińskiego. Wyspa piękna, wciąż niemal dziewicza. Zaś jej historia ukształtowała niejeden daleki ląd

Korsyka bywa równie piękna, co niebezpieczna. Według statystyk przoduje w liczbie ciężkich przestępstw. Na wyspie liczącej około 310 tys. mieszkańców, w ciągu dziewięciu lat (dane z 2013 r.) dokonano aż 400 zabójstw. Organizacje separatystyczne, kwestie narodowościowe, dążenie do niepodległości, uchodźcy, wszystko to ma związek z przemocą, zamachami, aktami samosądów. Na szczęście, jak zapewniają gospodarze, turyści mogą się czuć tu bezpiecznie. Na ich obecności w końcu opiera się gospodarczo funkcjonowanie wyspy. Mimo to, widok podziurawionych kulami znaków drogowych może lekko niepokoić.

Według legendy Korsykę Bóg stworzył w siódmym ostatnim dniu kreowania świata, wykorzystują tylko wcześniej stworzone, sprawdzone materiały.

Większość powierzchni wyspy tworzą niezwykłe góry, z najwyszym szczytem Monte Cinto o wysokości 2706 m n.p.m., a dziesiątki werzchołków sięga ponad 2000 m n.p.m. Co najbardziej spektakularne - niejednokrotnie schodzą wprost ku morzu.

To dlatego krajobraz wyspy od pierwszego wejrzenia zapiera dech w piersiach widokiem klifów, stromo dźwigających się z wody ku niebu. Zawieszone na zboczach domy zdają się wpadać w szmaragdową toń wód. Nie bez przyczyny Francuzi mawiają o niej „L’lle de Beauté”, czyli wyspa piękności.

Białe klify Bonifacio od lat zdobią wszelkie foldery Korsyki. Nie bez przyczyny. Zdają się schylać ku wodzie, a jednocześnie wspinać ku słońcu. Na ich krawędziach widnieje miasto, pełne urokliwych kamienic, klimatycznych uliczek i kawiarni serwujących kasztanowe rarytasy. Zawieszone na skraju skał, wodzi za nos przeznaczenie.

Białą flagę Korsyki zdobi czarna głowa Maura, nawiązująca do rządów z IX wieku. Francuzi mawiają o niej „la Teté de Maure”.

Korsyka jest przede wszystkim znana jako miejsce narodzin Krzysztofa Kolumba (a nie w Genui, jak uparcie przekonują mieszkańcy wyspy), ojczyzna Napoleona Bonaparte (niespecjalnie lubianego przez Korsykańczyków jako „zdrajcy” sprawy suwerennej Korsyki) i macierzysta ziemia Legii Cudzoziemskiej, jednej z najsłynniejszych formacji wojskowych świata, rekrutującej ochotników z każdego kraju, kultury i rasy, poddawanych morderczemu szkoleniu („maszeruj albo giń”), by służyli, walczyli i ginęli za Francję w każdym zakątku globu.

Piękne Corte jeszcze do początku lat 80. XX wieku pełniło funkcję miasta, goszczącego regimenty Legii Cudzoziemskiej (dziś w koszarach znajduje się Uniwersytet Korsykański). Turystyczne Calvi również niegdyś było garnizonowym miastem. Do dziś na obrzeżach stacjonuje doborowa jednostka Legii Cudzoziemskiej, czyli 2. regiment powietrzno-desantowy, elitarny oddział spadochroniarzy francuskiej armii.

W Calvi dniem szczególnym jest 12 października obchodzony jako rocznica narodzin Krzysztofa Kolumba. Nie ma na to rozstrzygających dowodów, ale mieszkańcy wiedzą swoje….

Ajaccio to miejsce narodzin Napoleona Bonaparte i stolica wyspy (przeniósł ją tu z Bari właśnie Napoleon). Choć wspomnienie o nim wśród korsykańskiej społeczności do ulubionych nie należy, to ciągle można zwiedzać dom, w którym wychował się i pozostawił wiele pamiątek późniejszy cesarz Francji. 15 sierpnia miasto uroczyście świętuje urodziny Napoleona.

Tu żył i działał też Pasquale Paoli. Korsykański generał i patriota, nieustępliwie walczący o niepodległość wyspy. Dzięki niemu powstała niepodległa Republika Korsykańska, istniejąca krótko, bo wyspą administruje do dziś Paryż .

Podczas II wojny światowej o wyspie było głośno, bo zaledwie w pół roku stała się wielkim niezatapialnym lotniskowcem dla sił lotniczych USA, mających w zasięgu bomb tereny od okupowanej przez Niemców Francji po obszary północnych i środkowch faszystowskich wtedy Włoch Mussoliniego.

Co dziś warto zobaczyć na Korsyce? Osobliwe skały nabrzeżne Les Calanches w Piana, przyciągają rzesze. Pustynia Agriates z plażą Saleccia są niczym raj zgotowany strapionym wędrowcom. Torregiana, Wieże Geugeńskie, niegdyś stanowiły sieć punktów obronnych. Na ich szczytach palono ogień, by ostrzec przed morskiemi napadami.