Opcja Koreańska jak Opcja Polska?

Czy opcja koreańska nie jest analogiczna do polskiej?

Znany publicysta Financial Times’a Gideon Rachman analizując przemiany geopolityczne na świecie w artykule „Chess moves to transform world politics” stwierdza, że Wlk. Brytania która przez stulecia starała się nie dopuścić do dominacji żadnego kraju na kontynencie europejskim, w tym przypadku zrezygnowała i planuje wycofać się z niemieckiej strefy wpływów, rozważając opuszczenie Unii Europejskiej. Dzieje się to mimo tego, że na nowo otworzyły się możliwości oddziaływania na jej kształt ze względu na powstanie eurokryzysu i związanego z tym antagonizmu miedzy krajami południa Europy a Niemcami. Sprzyjać temu mogłaby również „rosnąca przepaść” między Niemcami i Francją: „There is a growing rift between France and Germany and raging antagonism between northern and southern Europeans.” Zgadzając się z Rachmanem co do słabnącej pozycji Albionu i utraty możliwości zawierania sojuszy przez to państwo, wydaje się że to strategiczny sojuszu tego kraju z Ameryką, która ostatnio zrezygnował z kontroli nad Niemcami za cenę wsparcia USA w jego konfrontacji z Rosją, jest główną przyczyną wycofywania się z UE.

Osłabienie Ameryki wg Rachmana pozwala wielu krajom na zmianę sojuszy i odbija się nie tylko na Europie, ale również na Dalekim i Bliskim Wschodzie: „Many of the big powers are in a diplomatic mess. America is back at war in the Middle East. Russia is isolated. China has antagonised almost all its neighbours. Britain is drifting to the margins of Europe. The geopolitical chessboard seems to cry out for bold new moves.” Według niego Korea Pd jest ostatnio przedmiotem zabiegów ze strony Chin, które będąc formalnym sojusznikiem Korei Pn mogą zagwarantować temu państwu bezpieczeństwo, jak i ekonomiczną ekspansję na rynek chiński, w oparciu o łączącą te dwa społeczeństwa głęboką niechęć do Japonii: „It exploits the growing antagonism between South Korea and Japan [...] A Beijing-Seoul rapprochement also makes economic sense.” I chociaż autor uważa, że obecnie scenariusz polegający rezygnacji przez Koreę z amerykańskich gwarancji ma zaledwie 30% szans na realizację, to pamiętajmy że w przyszłości sprzyjała temu będzie dalsza erozja wpływów Rosji, kosztem Chin również w Korei Pn. Ponadto wycofywanie się Ameryki z Japonii, a nawet budowanie w oparciu o ten kraj kordonu wokół Chin, aż do Indii włącznie, będzie osłabiało wartość amerykańskich gwarancji bezpieczeństwa, jednocześnie rozbudzając nastroje antyjapońskie w Korei.

Innym przedmiotem analizy jest zmiana sytuacji na Bliskim Wschodzie gdzie nagle jako efekt wspierania rokoszu przeciwko Syrii powstało Państwo Islamskie, które mimo bombardowań i szerokiego sojuszu USA z państwami Zatoki Perskiej zajęło terytorium połowy Iraku i Syrii. W sytuacji wycofania się Turcji z pod wpływów Ameryki nieoczekiwanie wartościową okazuje się opcja zamiany sojuszu Izraelsko-Amerykańskiego z Arabią Saudyjską na szyicki Iran: „Strike a deal on the nuclear issue with Iran, lift economic sanctions on the country and you have a new Middle East in the making.” Wydaje się że ten scenariusz, ze względu na jego atrakcyjność, jest zbyt eksponowany przez autora, dlatego że przecenia możliwości oportunistycznego zachowania społeczeństw muzułmańskich, dla których zarówno Ameryka jak i Izrael są uosobieniem szatana. Nawet nie uwzględniając prób destrukcji ze strony Rosji i Chin, wydaje się że obiecywane zniesienia sankcji za rezygnację z programu atomowego, może być uznane za niewiarygodne, w sytuacji konieczności uzgodnienia decyzji administracji z „jastrzębim” Senatem jak i Izraelem, w połączeniu z zagrożeniem wystąpienia kolejnych żądań ograniczających suwerenność Iranu. Dalsze zaognienie antagonizmów sunnicko-szyickich również może nie być korzystne dla Izraela, mimo pokusy pełnego przejęcie pełnej kontroli nad reżimem Assada po wycofaniu wpływów irańskich, jak i wyeliminowaniu rosyjskich, jest politycznie bardzo obiecujące. A to dlatego, że jak w sobotę na pierwszej stronie obwieszcza Wall Street Journal: „Syrian Bomb Plot Marked A Deadly Turn in Civil War” nie do końca jest pewne kto stał za rozpętaniem wojny w Syrii i uczynieniem z niej wojny religijnej między sunnitami a szyitami. Mimo iż wiadomo że w tym samym dniu administracja amerykańska podjęła decyzję o oparciu się na sunnickich partyzantach: „In Washington, the Obama administration ordered a task force from the Pentagon, State and Treasury to draw up plans for a post-Assad Syria, said Robert Ford, the U.S. ambassador to Syria at the time.”